Powstanie Warszawskie

1 sierpnia 1944 o godzinie 17 wybuchło powstanie warszawskie, które miało trwać kilka dni, a wbrew oczekiwaniom obu stron, trwało aż ponad dwa miesiące. Nikt nie mógł zrozumieć, jak to możliwe. Warszawa znajdowała się wówczas pod okupacją niemiecką od 28 września 1939, kiedy zakończono jej oblężenie. Natychmiast wprowadzono restrykcje wobec Polaków, a szczególnie Żydów, których już rok później zamknięto w gettach. Uciskana ludność cywilna, narażona na łapanki, śmierć w razie pomocy Żydom czy krwawe przesłuchania w siedzicie Gestapu przy Alei Szucha i okrutne więzienie na Pawiaku, miała dość. Powstanie miało na celu nie tylko pokonać Niemców, ale również zdobyć władzę, zanim zrobi to zbliżająca się Armia Czerwona, instalując komunistyczny rząd. Zakończyło się jednak klęską i bezprecedensową masakrą. Rozwścieczony Adolf Hitler nakazał Niemcom walczyć do ostatniej kropli krwi i zrównać miasto z ziemią, co zaczęli z zapałem realizować. RAF nie otrzymał zgody na lądowanie na lotniskach zajętych przez Sowietów, a z kolei Armia Czerwona stała tuż za Wisłą, ale Stalin nie chciał mieszać się do bitwy miejskiej, czekając na swoją kolej, kiedy już się uspokoi. Powstanie Warszawskie zakończyło się klęską Polaków i totalnym zburzeniem Warszawy, którą przez lata po wojnie z trudem odbudowywano. W latach czterdziestych stolica Polski była jeszcze jedną z największych kup gruzu na całym kontynencie, za co wielu ludzi obwinia Armię Krajową i jej dowództwo. Nie ulega jednak wątpliwości, że Powstańcy, spośród których ogromną część stanowiły kobiety i dzieci, dowiedli, że nie poddają się bez walki i że najbardziej na świecie liczą się Bóg, Honor i Ojczyzna.